ԲԱԼԶԱԿԸ ՍԻՐՈ ԵՎ ԻՆՏԵԼԵԿՏԻ ՀԱՐԱԲԵՐԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

<<Սերը զարմանալի դրամանենգ է, այն ոչ միայն պղնձադրամն է վերածում ոսկու, այլև հաճախ ոսկին է վերածում պղնձադրամի: Մարդկային երևակայության անչափ կրակոտությունը, որը բանաստեղծների  դժբախտությունն է կազմում, անկասկած, որոշ կանանց առիթ է տալիս կարծելու, որ այդօրինակ տղամարդը թույլ և անհաստատամիտ անձնավորություն է: Նման կանայք իրենց մտքի ինչ-որ առանձնահատկությամբ սովոր են տաղանդավոր մարդու մեջ տեսնել միայն նրա թերությունները, իսկ հիմարի մեջ` միայն նրա արժանիքները: Նրանք մեծ համակրանք են տածում հիմարի արժանիքների նկատմամբ, որովհետև դրանցով փաղաքշում են իրենց սեփական թերությունները, միչդեռ բարձրարժան մարդը նրանց չի պարգևում այնքան ուրախություններ, որոնք կարողանան հակակշռել նրանց թերություններին: Նրանք դիմացինի մեջ դարձյալ սիրում են իրենց: Իսկ չէ՞ որ աղքատ, ստեղծագործելու կարողությամբ օժտված մարդու մոտ կա վիրավորիչ եսասիրություն: Վերացական սերը չի բավականացնում աղքատ և մեծ մարդուն, նա պահանջում է սիրո բոլոր անձնազոհությունները: Փոքր արարածները, որոնք իրենց կյանքը անցկացնում են լոկ մոդայիկ հագուստներ փորձելով, անձնազոհություն չունեն: Նրանք այդ պահանջում են ուրիշներից: Նրանք սիրո մեջ տեսնում են ոչ թե հնազանդվելու, այլ հրամայելու հաճույքը: Մինչդեռ սրտով, մարմնով իսկական կինը հլու-հնազանդ հետևում է նրան, որի մեջ տեսնում է իր կյանքը, իր ուժը, իր փառքը, իր երջանկությունը: Բարձրարժան մարդկանց հարկավոր են հենց այդպիսի կանայք, որոնց միակ նպատակն է իմանալ իրենց ամուսինների պահանջները, քանզի նրանց համար դժբախտությունը իրենց ցանկությունների և հնարավորությունների անհամաձայնության մեջ է: Տարվելով ընդունված մտքերին հակառակ մտքերով, հավակնություն ունենալով երկինք բարձրանալ առանց աստիճանների, ձեռք բերելով գանձեր, որոնք արժեք չունեին, զինված լինելով ընդարձակ գիտելիքներով, որոնք ծանրաբեռնում էին իմ հիշողությունը, և որոնք ես դեռ դասակարգման չէի ենթարկել, ես հասկացա, որ պետք է թեթև լինի մտապաշարը նրա, ով ընկնում է հարստության ետևից>>, 

-Օնորե դե Բալզակ